En route dans le bac à légumes ... Op weg in de groentenbak ...
Après une nuit plus ou moins bonne (5 heures de sommeil car le coq du propriétaire qui nous a accueilli pour la nuit n'a cessé de crier chaque heure durant) nous avons pris un bon petit déjeuner avant de nous diriger vers la Grand Route afin de lever le pouce pour nous diriger vers Valparaiso. La chance n'était pas aussi présente que le jour précédent car il nous a fallut environ 1 heure pour qu'une première voiture s'arrête et nous dépose à mi-chemin de Valparaiso ... mais cet homme plus qu'accueillant s'est spontanément arrêté après 1/2 heure de route pour nous acheter des olives ... Dès que nous sommes descendus de la voiture, un autre véhicule (petite camionnette avec bac à l´arrière on se croit vraiment dans Peking Express (pour les connaisseurs) ... Après un 3me stop rapide, nous arrivons une heure après à 10km de Valparaiso. Un micro (petit bus local) qui, à notre étonnement ne s´arrête que très rarement pour laisser sortir les passagers mais qui ralentit un peu pour leur permettre de sauter hors du bus, nous dépose en plein centre de Valparaiso. Notre 1ère impression de la ville n´est pas vraiment bonne. Le nom de cette ville semble paradisiaque mais tel n´est pas le cas! Une ville portuaire bondée de gens très sâle, bruyante et tellement insécuristante ... Avant de vouloir visiter la ville, nous nous sommes rendus à l´un des hospedajes suggéré dans le Guide du Routard et l´accueil de la patronne fut plus que chaleureux ... Notre chambre est belle, propre et accueillante et nous réservons pour la nuit. Après une bonne douche pour nous récurrer, nous visitons la ville mais notre sentiment d´insécurité est resté présent jusqu´à notre retour dans la chambre ... Jadis, on appelait Valparaiso "La Perle du Pacific" ... Aujourd´hui il n´en reste rien mais il fallait y aller pour le réaliser ...
Valparaiso vu des collines ... A la plage ... avec ses clochards ...
Valparaiso zicht van op de heuvel Aan de kust ... met lokale clochards ...
Na een min of meer goede nacht en 25 kakelrondes van de haan des huizes ontbijten we en worden we afgezet aan de hoofdweg, waar we, gesterkt door ons geluk van gisteren meteen beginnen liften. Wellicht veel geluk, want deze keer raken we pas na een uur weg. De vriendelijke man brengt ons halfweg en is zo goed om onderweg te stoppen om ons wat olijven te kopen. Alweer stopt de eerste auto om ons verder mee te nemen, hoewel auto een kleine vrachtauto van groentenboeren met laadbak neemt ons mee, we mogen achterin met pak en zak plaatsnemen. We wanen ons in Peking Express! Na een derde snelle lift komen we een uurtje later aan op tien km van Valparaiso. Een micro (klein busje) die tot onze verbazing niet altijd helemaal stopt en sommige passagiers springen eraf terwijl hij rijdt, zet ons af in het centrum. Onze eerste indruk over Valparaiso is niet bijster goed. De naam klinkt paradijselijk maar dat is de stad absoluut niet! Het is een drukke stinkende en vervuilde havenstad. Voor we de stad verkennen willen we zorgen voor een slaapplaats. We staan nog geen minuut langs de weg of een lokale zatlap komt ons lastig vallen. Hij wil ons helpen en broebelt dat we zijn vrienden zijn en dat hij een goed mens is. We proberen hem af te wimpelen maar dat blijkt niet zo makkelijk. Na tien maal adios te hebben gezegd druipt hij eindelijk af. In de Lonely Planet gaan ze op zoek naar een hospedaje. We vinden er eentje in de buurt en trekken er heen. Maria, zo heet de bazin verwelkomt ons hartelijk in haar zeer keurig huis. Onze kamer is prima en we boeken voor een nacht. Het bezoek aan de stad is een maat voor niets, de zeedijk wordt gedomineerd door havenaktiviteiten met alle neveneffekten vandien. Bovendien hebben we het gevoel onveilig te zijn in deze arme en vieze stad. Ooit de parel aan de Pacific genoemd nu een vergane glorie ...
Na een min of meer goede nacht en 25 kakelrondes van de haan des huizes ontbijten we en worden we afgezet aan de hoofdweg, waar we, gesterkt door ons geluk van gisteren meteen beginnen liften. Wellicht veel geluk, want deze keer raken we pas na een uur weg. De vriendelijke man brengt ons halfweg en is zo goed om onderweg te stoppen om ons wat olijven te kopen. Alweer stopt de eerste auto om ons verder mee te nemen, hoewel auto een kleine vrachtauto van groentenboeren met laadbak neemt ons mee, we mogen achterin met pak en zak plaatsnemen. We wanen ons in Peking Express! Na een derde snelle lift komen we een uurtje later aan op tien km van Valparaiso. Een micro (klein busje) die tot onze verbazing niet altijd helemaal stopt en sommige passagiers springen eraf terwijl hij rijdt, zet ons af in het centrum. Onze eerste indruk over Valparaiso is niet bijster goed. De naam klinkt paradijselijk maar dat is de stad absoluut niet! Het is een drukke stinkende en vervuilde havenstad. Voor we de stad verkennen willen we zorgen voor een slaapplaats. We staan nog geen minuut langs de weg of een lokale zatlap komt ons lastig vallen. Hij wil ons helpen en broebelt dat we zijn vrienden zijn en dat hij een goed mens is. We proberen hem af te wimpelen maar dat blijkt niet zo makkelijk. Na tien maal adios te hebben gezegd druipt hij eindelijk af. In de Lonely Planet gaan ze op zoek naar een hospedaje. We vinden er eentje in de buurt en trekken er heen. Maria, zo heet de bazin verwelkomt ons hartelijk in haar zeer keurig huis. Onze kamer is prima en we boeken voor een nacht. Het bezoek aan de stad is een maat voor niets, de zeedijk wordt gedomineerd door havenaktiviteiten met alle neveneffekten vandien. Bovendien hebben we het gevoel onveilig te zijn in deze arme en vieze stad. Ooit de parel aan de Pacific genoemd nu een vergane glorie ...
Rue principale de Valparaiso
Hoofdstraat van Valparaiso
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire